دوره 1، شماره 2، 1403، صفحات 1 - 9

نویسندگان : زهرا دژبان* ¹

چکیده :
استعداد یابی به فرآیند شناسایی و پرورش قابلیت‌ها و توانمندی‌های فردی در زمینه‌های مختلف، به ویژه در ورزش، اشاره دارد. این فرآیند شامل شناسایی افراد با پتانسیل بالا، ارزیابی مهارت‌ها و توانایی‌ها، و ارائه آموزش و حمایت‌های لازم برای توسعه این استعدادها است. استعداد یابی می‌تواند به موفقیت‌های بزرگ ورزشی و ایجاد نسل جدیدی از ورزشکاران کمک کند و به ارتقای سطح سلامت و نشاط اجتماعی نیز منجر شود. این مقاله به بررسی رویکردهای استعداد یابی در ورزش در ایران و مقایسه آن با کشورهای پیشرفته می‌پردازد. با توجه به پتانسیل‌های بالای جوانان ایرانی و علاقه‌مندی به ورزش، شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشی به عنوان یک ضرورت در راستای موفقیت‌های بین‌المللی مطرح است. با این حال، چالش‌هایی مانند کمبود امکانات، عدم دسترسی به مربیان مجرب و عدم توجه کافی به ورزش‌های غیرمعمول وجود دارد که می‌تواند بر روند استعداد یابی تأثیر بگذارد. تحقیقات نشان می‌دهد که تنها ۲۰ درصد از ورزشکاران جوان در ایران به طور رسمی شناسایی و پرورش می‌یابند، در حالی که این رقم در کشورهای پیشرفته به بیش از ۷۰ درصد می‌رسد. رویکردهای سنتی و عدم استفاده از فناوری‌های نوین در شناسایی استعدادها، از دیگر نقاط ضعف سیستم استعداد یابی در ایران است. این مقاله همچنین به بررسی نقاط قوت و ضعف سیستم استعداد یابی در ایران می‌پردازد و پیشنهاداتی برای بهبود این فرآیند ارائه می‌دهد. از جمله این پیشنهادات می‌توان به افزایش سرمایه‌گذاری در ورزش، برگزاری دوره‌های آموزشی برای مربیان، ایجاد برنامه‌های جامع و منسجم و توجه به ورزش‌های غیرمعمول اشاره کرد. در نهایت، با توجه به پتانسیل‌های موجود، شناسایی و پرورش استعدادها می‌تواند به موفقیت‌های بزرگ ورزشی منجر شود و زمینه را برای ایجاد نسل جدیدی از ورزشکاران موفق فراهم آورد. این موضوع نه تنها به موفقیت‌های ورزشی کشور کمک می‌کند، بلکه می‌تواند به ارتقای سطح سلامت جامعه و افزایش نشاط اجتماعی نیز منجر شود.

کلمات کلیدی :
استعداد یابی، ورزش، شناسایی استعدادها، برنامه‌های آموزشی، فناوری‌های نوین