چکیده این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تعاملات اجتماعی ساختاریافته همتایان بر خودشفقت‌ورزی، انعطاف‌پذیری شناختی و استقلال عملکردی افراد آسیب‌دیده نخاعی انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل بود. ۳۰ بیمار از مراکز توانبخشی دامغان به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایشی در ۶ جلسه هفتگی آموزش تعاملات اجتماعی ساختاریافته شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‌های خودشفقت‌ورزی، انعطاف‌پذیری شناختی و شاخص استقلال عملکردی بود. تحلیل داده‌ها با کوواریانس تک‌متغیره و چندمتغیره نشان داد مداخله به‌طور معناداری موجب افزایش خودشفقت‌ورزی (p<0.05) و انعطاف‌پذیری شناختی (p<0.001) شد، اما تأثیر معناداری بر استقلال عملکردی نداشت (p>0.05). یافته‌ها بیانگر نقش مهم تعاملات اجتماعی همتایان در بهبود ابعاد روانشناختی بیماران نخاعی هستند و بر لزوم گنجاندن چنین رویکردهایی در برنامه‌های توانبخشی تأکید دارند.

کلمات کلیدی: آسیب نخاعی تعامل اجتماعی خودشفقت‌ورزی انعطاف‌پذیری شناختی استقلال عملکردی