هدف از پژوهش حاضر برسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) بر متغیرهایی همچون مکانیزم های دفاعی، تنظیم شناختی هیجان و خودکارآمدی در افراد دارای اختلال اضطراب تعمیم یافته می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه افرادی هستند که به کلینیک پیام سلامت شهرستان فیروزآباد و اورژانس اجتماعی اداره بهزیستی شهرستان فیروزآباد، فارس در سال 1403 مراجعه، و تشخیص بالینی اختلال اضطراب تعمیم یافته دریافت کرده اند، بوده که در مجموع بالغ بر ۱۰۰ نفر می باشد که از بین ۱۰۰ نفر ، 30 نفر که بیشترین شدت اضطراب را داشته، به صورت هدفمند انتخاب شده‌ و در گروه آزمایش رفتار درمانی دیالکتیکی ( 15 نفر ) و گروه کنترل( 15 نفر )، به صورت تصادفی گمارش شده اند. به منظور جمع آوری داده پرسشنامه های اختلال اضطراب فراگیر (GAD-7)، خودکارآمدی عمومی (GSE-17)، سبک های دفاعی (DSQ-40) و پرسشنامه ی نظم‌جویی شناختی هیجان (CERQ) مورد استفاده قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و ....) و آمار استنباطی (کوواریانس) استفاده شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) بر متغیرهای مکانیزم های دفاعی، تنظیم شناختی هیجان و خودکارآمدی در افراد دارای اختلال اضطراب تعمیم یافته تاثیر مثبت و معناداری دارد(05/0 > P).

رفتار درمانی دیالکتیکی تنظیم شناختی هیجان مکانیزم های دفاعی خودکارآمدی و اضطراب تعمیم یافته